กลิ่นชีสที่พาให้คิดถึงบ้าน

ที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในอิตาลี มีหญิงชรานามว่า มาเรีย อายุเกือบ 80 ปี เธอเคยทำชีสเองตั้งแต่ยังสาว ตั้งแต่วัวตัวแรกที่เธอเลี้ยงกับสามีในยุคที่ยังไม่มีเครื่องจักร ทุกวันเธอจะตื่นตั้งแต่ตีสี่ รีดนม กรอง แล้วนำไปต้มและใส่แม่พิมพ์ด้วยมือ ทั้งหมดทำในครัวเล็กๆ ข้างบ้าน กลิ่นนมสดหอมอุ่นนั้นลอยไปถึงหน้าต่างทุกบานในหมู่บ้าน ชีสของมาเรียไม่ได้ส่งขายไกล เธอให้เพื่อนบ้าน ลูกหลาน และบางวันจะนำไปแลกขนมปังกับช่างทำขนม หรือแลกไวน์กับชาวไร่องุ่นข้างบ้าน มันไม่ใช่ธุรกิจ แต่มันคือหัวใจของหมู่บ้าน แต่วันหนึ่งเมื่ออายุเริ่มมากขึ้น เธอหยุดทำชีส เพราะมือไม่ไหวแล้ว หมู่บ้านเริ่มเงียบลงเพราะกลิ่นหายไป ลูกหลานบางคนย้ายเมือง ไม่มีใครสานต่อ หลายปีต่อมา หลานชายคนหนึ่งของเธอที่ไปเรียนทำอาหารในเมืองใหญ่ กลับมาเยี่ยมบ้านช่วงฤดูใบไม้ผลิ เขาเดินเข้าไปในครัวเก่าๆ นั้น สูดกลิ่นไม้และกลิ่นความทรงจำ แล้วถามย่าว่า: ย่า...สอนผมทำชีสของย่าได้ไหม? ย่าหันมาแล้วยิ้ม ชีสย่าทำจากนม...แต่มันมีหัวใจอยู่ข้างใน พอเขาเริ่มทำตามสูตรของย่า กลิ่นเดิมนั้นกลับมาอีกครั้ง กลิ่นที่ทำให้เด็กๆ ในหมู่บ้านวิ่งมาที่บ้านของมาเรียอีกครั้ง กลิ่นที่พาให้ทุกคนรู้สึกว่า เรากลับบ้านแล้ว ชีสบางก้อน ไม่ได้มีแค่รสชาติ แต่มันบ่มด้วยความทรงจำ และหอมกลิ่นของความรักในทุกขั้นตอน